Psychoterapia psychodynamiczna a psychoterapia psychodynamiczna TFP. Różnice i dylematy okiem praktyka (2024-09-27)

Dla kogo przeznaczone jest szkolenie?

Szkolenie jest adresowane do:

• wszystkich, którzy zastanawiają się, czy warto uczyć się TFP,
• wszystkich, którzy uczą się TFP i zastanawiają się, czy dobrze rozumieją teorię,
• wszystkich, którzy nie znają innej metody pracy terapeutycznej niż TFP i chcą poznać inne podejście,
• sceptyków i entuzjastów Kernberga oraz teorii TFP,
• praktykujących psychoterapeutów, którzy są ciekawi ogólnej praktyki psychodynamicznej.

Do udziału w szkoleniu zapraszamy również studentów psychologii i kierunków pokrewnych oraz wszystkich, którzy zastanawiają się nad wyborem zawodu psychoterapeuty i chcą poznać go „od kuchni”.

Opis szkolenia

W części wykładowej szkolenia zaprezentowane zostanie studium przypadku jednego pacjenta z perspektywy ogólnej psychoterapii psychodynamicznej oraz z perspektywy psychoterapii TFP (Transferance Focused Psychotherapy – Psychoterapia Skoncentrowana na Przeniesieniu). Różnice w obu podejściach zostaną uwydatnione podczas wspólnego śledzenia materiału odnoszącego się do wszystkich faz terapii pacjenta. Zarysowane różnice zostaną wyjaśnione na końcu seminarium odmiennym wykorzystaniem teorii psychodynamicznych.

Dlaczego warto?

Po wykładzie stanie się bardziej jasne:

• Dlaczego na niektóre pytania trudno jest znaleźć odpowiedź, i dlaczego często zakładamy, że to nasza wina?
• Dlaczego różni superwizorzy mówią o pacjentach różne rzeczy, a nawet ten sam superwizor potrafi sobie czasem przeczyć?
• Dlaczego zapominamy o co pacjentowi chodziło w terapii?
• Co to tak naprawdę jest przeciwprzeniesienie i jak różnie można go użyć w praktyce?
• Dlaczego bywamy spięci w gabinecie, gdy wleci mucha?
• Dlaczego bywamy zmęczeni pacjentami?
• Dlaczego terapeuci TFP są mniej zmęczeni?

Plan szkolenia

Szkolenie zaplanowano według porządku: wykład (1 godzina) i dyskusja (30 minut). Szkolenie ma na celu wykazanie różnic obecnych w praktyce terapeutycznej w podejściach do następujących zagadnień:

1. Wywiad z pacjentem – „trochę niekompletny, nic nie szkodzi, dowiem się w swoim czasie” vs. „zbadałem wszystkie 5 obszarów życia pacjenta w trakcie 3 konsultacji, a jeśli czegoś nie udało mi się zbadać to natrafiłem na obronę pacjenta”.
2. Diagnoza i dzielenie się nią z pacjentem – „najpierw myślałam, że to neurotyk, potem narcyz, ale teraz myślę, że Asperger, nic mu nie mówiłam” vs. „zdiagnozowałam pacjenta na początku w trakcie 3 pierwszych konsultacji, podzieliłam się diagnozą, moje dalsze dylematy to już moje przeciwprzeniesienie”.
3. Cele terapeutyczne – „pacjent chciałby mieć większe poczucie własnej wartości” vs. „pacjent jest narcyzem, obawia się zależności”.
4. Neutralność terapeutyczna – „nie podam panu szklanki wody bo taką mam praktykę” vs. „mogę nawet podać panu szklankę wody, ale nie będę pana leczyła z braku asertywności”.
5. Przeciwprzeniesienie – „czuję bezsilność w relacji z pacjentem” vs. „bezsilność to nie jest przeciwprzeniesienie!”.
6. Użycie przeciwprzeniesienia w praktyce – „teraz rozumiem, że czuję się tak, jak pacjent ze swoimi rodzicami lub jak rodzice pacjenta z nim samym” vs. „czuję się tak, jak ten pacjent nie chce się czuć i zaraz mu to taktownie powiem”.
7. Osiągnięcia terapeutyczne – „pacjent zaczął okazywać złość, przestał odczuwać lęk, postawił granice żonie i założył własną firmę” vs. „pacjent nadal czuje lęk, w jego życiu nic się specjalnie nie zmieniło, ale zaczął myśleć, że nie skończyłam studiów psychologicznych”.